PDF

Onderliggende boeken zijn ook in PDF te downloaden.

De Apocalysis of Paul

De Apocalyps van Paulus is een niet-canonieke apocalyps uit de vierde eeuw en maakt deel uit van de nieuwtestamentische apocriefen. De volledige originele Griekse versie van de Apocalyps is verloren gegaan, hoewel er nog fragmentarische versies bestaan. Met behulp van latere versies en vertalingen is de tekst gereconstrueerd, met name uit Latijnse en Syrische vertalingen.

De tekst, die pseudepigrafisch is, beweert een gedetailleerd verslag te geven van een visioen van hemel en hel dat de apostel Paulus ervoer. Hoewel het werk niet werd geaccepteerd door de kerkleiders, hielp het om de opvattingen van veel gelovigen over de aard van het hiernamaals vorm te geven.

De auteur van het werk is onbekend. Het boek begint met een ontdekkingsverhaal waarin wordt uitgelegd dat terwijl de apostel Paulus het schreef, het boek vervolgens eeuwenlang werd begraven onder de fundamenten van een huis in Tarsus (de geboorteplaats van Paulus), totdat een engel de samensteller opdracht gaf het op te graven. Het boek beweert dat deze ontdekking plaatsvond tijdens het bewind van keizer Theodosius I die regeerde van 379 tot 395 (Bron: Wikipedia). De Apocalypse of St. Paul of the Vision of Paul is hieronder te downloaden in het Nederlands.

The Rise of the Transatlantic Slave Trade in West Africa

By Toby Green (Auteur, 2012)

In het gebied tussen de rivier Senegal en Sierra Leone vond in de zestiende eeuw de eerste trans-Atlantische slavenhandel plaats. Op basis van veel nieuwe bronnen stelt Toby Green de huidige kwantitatieve benaderingen van de geschiedenis van de slavenhandel ter discussie. Nieuwe gegevens over de oorsprong van slaven kunnen aantonen hoe en waarom West-Afrikaanse samenlevingen reageerden op Atlantische druk. Green stelt, dat het beantwoorden van deze vragen een cultureel kader vereist en gebruikt het idee van creolisering – de vorming van gemengde culturele gemeenschappen in het tijdperk van plantagemaatschappijen – om te beargumenteren, dat voorafgaande sociale patronen in zowel Afrika als Europa cruciaal waren. De belangrijkste gevolgen van de zestiende-eeuwse slavenhandel waren onder meer politieke fragmentatie, identiteitsveranderingen en de reorganisatie van rituele en sociale patronen. Het boek laat zien welke volkeren tot slaaf waren gemaakt, waarom ze kwetsbaar waren, en de gevolgen in Afrika en daarbuiten

The Willie Lynch Letter and The Making of a slave

The Willie Lynch Letter and The Making of A Slave is een toespraak van Willie Lynch voor een publiek aan de oever van de James River in Virginia in 1712 over de controle over slaven binnen de kolonie. De spreker, William Lynch, zou een slaveneigenaar zijn geweest in West-Indië, en werd in 1712 naar Virginia geroepen; gedeeltelijk vanwege verschillende slavenopstanden in het gebied voorafgaand aan zijn bezoek, en vooral vanwege zijn reputatie een autoritaire en strikte slavenmeester te zijn. De Willie Lynch Letter is een verslag van een korte toespraak van Willie Lynch, waarin hij andere slavenhouders vertelt dat hij het ‘geheim’ heeft ontdekt om tot slaaf gemaakte Afrikanen te beheersen door ze tegen elkaar op te zetten.

The Two Babylons

Alexander Hislop (Auteur, 1853)

The Two Babylons, met als ondertitel Romanism and its Origins, is een religieus pamflet dat in 1853 werd gepubliceerd door de theoloog Alexander Hislop (1807–1865) van de Presbyterian Free Church of Scotland. Het centrale thema is het argument dat de katholieke kerk het Babylon van de Apocalyps is, dat in de Bijbel wordt beschreven. Het boek duikt in de symboliek van het beeld dat wordt beschreven in het boek Openbaring – de vrouw met de gouden beker – en het probeert ook te bewijzen dat veel van de fundamentele praktijken van de Kerk van Rome, en haar Modus Operandi in het algemeen, voortkomen uit niet-schriftuurlijke precedenten. Het analyseert moderne katholieke feestdagen, waaronder Kerstmis en Pasen, die hun oorsprong vinden in heidense feesten en het laat zien dat veel andere aanvaarde doctrines mogelijk niet correct zijn. Hislop geeft een gedetailleerde vergelijking van de oude religie die in Babylon werd opgericht (naar verluidt door de bijbelse koning Nimrod en zijn vrouw Semiramis) door gebruik te maken van een verscheidenheid aan historische en religieuze bronnen, om aan te tonen dat het moderne pausdom en de katholieke kerk hetzelfde systeem zijn als het Babylon dat werd genoemd door de apostel Paulus in de eerste eeuw (toen hij commentaar gaf op de ongerechtigheid die al de christelijke kerk van de eerste eeuw binnensluipte) en de autheur van Openbaring. Sommige geleerden hebben de argumenten van het boek verworpen als onjuist en gebaseerd op een gebrekkig begrip van de Babylonische religie, maar variaties daarop worden geaccepteerd onder sommige groepen evangelische protestanten.

From Babylon to Timbuktu  

Door Rudolph Windsor (Auteur, 1969)

Dit zorgvuldig opnieuw uitgegeven boek is een belangrijke aanvulling op dit essentieel kennisgebied. Met fascinerende details wordt de geschiedenis van de zwarte rassen in het Midden-Oosten en Afrika beshreven vanaf de vroege gedocumenteerde tijden.

Rudolph Windsor presenteert in zijn boek From Babylon to Timbuktu: A History of Ancient Black Races including the Black Hebrews een grondig uitgebreide geschiedenis van de oorspronkelijke Joden tegen de achtergrond van de oude geschiedenis. Hij vindt hun oorsprong in Babylon in de lendenen van hun voorvader Abraham tot aan hun geboorte en groei in het land Kanaän, helemaal tot aan hun uiteindelijke verstrooiing vanuit Palestina in 70 na Christus naar het grootste deel van Afrika, naar het westen.

Hij traceert de geschiedenis van de zwarte Afrikaanse Hebreeën van Egypte en Ethiopië. We krijgen een heldere blik in de Tabiban Kamant en Wasambara joden die momenteel bekend staan ​​als de Falashim van Ethiopië. Hij maakt ook intellectuele excursies naar de achtergronden van de joden van de Malagassische Republiek, het huidige Madagaskar. En van daaruit trekt de lezer naar de wereld van de Noord-Afrikaanse Joden naar het zwarte Joodse koninkrijk Ghana. Vanuit het Joodse koninkrijk Ghana vertelt Windsor het interessante verhaal van Eldad de Daniet die de Algerijnen informeerde over dit Hebreeuwse rijk ten zuiden van de Sahara in het westen van Soedan. Eldad leefde in de negende eeuw. (Blz.92)

Windsor beweert dat zelfs de vroege Talmoedgeleerden zwart waren, waarvan de eminente Moses Maimonides (ook bekend als “Rambam”) een van hen was. (p. 113) Vervolgens richt hij onze aandacht op de zwarte Joden in Angola die bekend staan ​​als de Mavumba, de Joden onder de Ashanti, de Joden in Dahomey en de Yoruba Joden in Nigeria. Vooral de Yoruba-joden noemden zichzelf bij de naam “B’nai Ephraim” of “Sons of Ephraim.” (P.131)

Windsor citeert Godbey: “Deze feiten hebben een bijzondere betekenis als we de aanwezigheid van het judaïsme onder Amerikaanse negers in overweging moeten nemen. Honderdduizenden slaven werden vanuit dit West-Afrika naar Amerika gebracht tijdens de dagen van het verkeer, dat bijna vierhonderd jaar geleden begon. ” Hij zegt ook: “Hoeveel meer van het judaïsme overleefde in die vroegere tijd onder West-Afrikaanse negers? Als vervolgde gemeenschappen liepen ze meer gevaar dan andere negers om overvallen te worden door oorlogspartijen en als slaven verkocht te worden. Het kan als zeker worden beschouwd dat veel gedeeltelijk (waarom niet volledig ?, is mijn vraag) gejodeerde negers onder de slaven in Amerika waren. Hoeveel van hen hier misschien nog een Joodse gebruiken hebben, is een andere vraag. ” (Godbey, p. 246) Er is door geleerden gepostuleerd dat zogenaamde “Afro-Amerikanen” afstammen van Yorubas.

Als Godbey gelijk heeft over ‘gejodeerde negers die in het verkeer zijn’ (en ik geloof dat hij dat ook is), dan moet ik me ervan bewust zijn dat Amerikaanse zwarten afstammelingen zijn van de stam van Efraïm, die los staat van het huis van Jozef, Manasse, dat de andere helft. Ik ben er ook toe gebracht te denken dat ze van de stam Asher zouden kunnen zijn, en ook mogelijke afstammelingen van de Ashanti, de mensen van Ashan, waarvan ik denk dat ze een afgeleide kunnen zijn van Asher. Windsor, verwijzend naar Nahum Slouschz, zegt dat de Hebreeuwse stammen Asher en Zebulon in Carthago waren sinds de stichting van de stad. (p. 108) Zou het kunnen dat deze Hebreeën van Asher en Zebulon ook hun weg naar West-Afrika trokken? Het is zeer waarschijnlijk. Windsor maakt een interessant punt bij het bespreken van de joodse verdrijving uit Spanje in 1492: “Deze zwarte joden zouden natuurlijk vooral naar Afrikaanse landen gaan, omdat er minder vervolging is en ze kunnen zich vermommen tussen de zwarten.” (Blz.116)

The valley of the Dry Bones

Door Rudolph Windsor (Auteur, 1988)

De heer Rudolph R. Windsor heeft een fascinerende verzameling geschiedenis, antropologie, sociologie en theologie. Door uitgebreid te putten uit de Bijbel en veel werken van vooraanstaande geleerden in verschillende disciplines, heeft de auteur een werk gemaakt dat zowel inspirerend als intrigerend is. Hij probeert te bewijzen dat de zwarte mensen, beter “zwarte Israëlieten” genoemd, echt Gods uitverkoren volk zijn en als zodanig meer bewust zouden moeten worden van hun unieke erfgoed. The Valley of the Dry Bones is een eerste stap in dit amusante streven. Het boek is ook hier te downloaden.

De Apocalyps van Paulus

De Apocalyps van Paulus is een 4e-eeuwse tekst van de nieuwtestamentische apocriefen. [1] Er is een Ethiopische versie van de Apocalyps die de Maagd Maria kenmerkt in de plaats van Paulus de Apostel, als de ontvanger van het visioen, bekend als de Apocalyps van de Maagd. De tekst moet niet worden verward met de gnostische Apocalyps van Paulus, wat onwaarschijnlijk verwant is.

De tekst lijkt een uitgebreide uitbreiding en herschikking van de Apocalyps van Petrus te zijn, en is in wezen een beschrijving van een visioen van de hemel en vervolgens van de hel – hoewel het ook een proloog bevat die de hele schepping beschrijft die een beroep doet op God tegen de zonde van de mens, die niet aanwezig is in de Apocalyps van Petrus. Aan het einde van de tekst, Paul / Mary slaagt erin om God te overtuigen om iedereen in de hel elke zondag een vrije dag te geven.

De tekst breidt de Apocalyps van Petrus uit door de redenen voor de bezoeken aan hemel en hel als het getuigenis van de dood en oordeel van een goddeloze en een rechtvaardige. De tekst is zwaar moralistisch en voegt iets toe aan de Apocalyps van Peter, kenmerken zoals:

• Trots is de wortel van alle kwaad;
• De hemel is het land van melk en honing;
• De hel heeft rivieren van vuur en ijs (voor de koudhartigen);
• Sommige engelen zijn slecht, de duistere engelen van de hel, waaronder Temeluchus, de tartaruchi.

Apocriefe Geschriften

Het woord apocrief komt uit het Grieks en betekent verborgen. Met apocriefe geschriften worden religieuze teksten bedoeld die niet tot de officiële bijbelteksten (canon) gerekend worden. De meeste zijn ontstaan tussen de tweede eeuw voor en na Christus. De term werd geïntroduceerd door Hieronymus (ca. 342-420), die er de boeken mee bedoelde die wel opgenomen waren in de Griekse Septuaginta maar niet in de Hebreeuwse bijbel.

Tussen rooms-katholieken en protestanten bestaat verschil van mening over welke oud-testamentische boeken apocrief zijn en welke niet. De katholieken rekenen Tobias, Judith, Wijsheid, Jezus Sirach, Baruch, 1 en 2 Makkabeeën en enkele hoofdstukken en aanhangsels van Daniël en Esther wél tot het Oude Testament, en noemen die geschriften deuterocanoniek. Onder de apocriefe boeken van het Oude Testament verstaan zij 3 Makkabeeën, 3 en 4 Ezra en het Gebed van Manasse. De protestanten zien al deze geschriften als apocrief. Andere, meestal later opgedoken geschriften noemen zij pseudepigrafen.

Over de volgorde in het Nieuwe Testament zijn katholieken en protestanten het wel eens. Katholieken beschouwen Hebreeën, 2 Petrus, 2 en 3 Johannes, Jakobus, Judas en Openbaring als deuterocanoniek. Er bestaan ook apocriefe geschriften bij het Nieuwe Testament, maar die zijn niet bij de Statenvertaling opgenomen. Het gaat hierbij om werken als het Evangelie van Thomas en de Oden van Salomo.

Tijdens de Synode van Dordrecht werd uitgebreid gediscussieerd over de opname van de apocriefen in de Statenvertaling. In de eerste druk werden de boeken voorafgegaan door een waarschuwing aan de lezers, waarin de onwaarachtige, fabuleuse, en de met de Canonijke boeken strijdende zaken in de apocriefen worden opgesomd.

De apocriefen zijn voornamelijk in het Grieks overgeleverd. Een aantal ervan zijn hoogst waarschijnlijk oorspronkelijk in het Hebreeuws opgetekend, maar doordat ze door joodse schriftgeleerden niet tot de Tenach, de joodse bijbel, werden gerekend zijn veel van die oerversies verloren gegaan. Van Jezus Sirach is wel een Hebreeuwse versie bewaard gebleven.

De Aprocriefe boeken zijn hier te downloaden.

De Syrische Apocalyps van Baruch

The Syriac Apocalypse of Baruch  is een Joods werk uit de late lste eeuw na Christus. Het wordt ook 2 Baruch genoemd om het te onderscheiden van het apocriefe boek van Baruch of het eerste boek van Baruch. Baruch was een leerling van de profeet Jeremia en een van de schrijvers die de uitspraken van de profeet opschreef, op een rol. Deze rol werd door koning Jojakim verbrand, uit woede over het voorspelde onheil. Vervolgens legde Baruch de profetiën nogmaals vast op schrift. Toen de situatie onder de Babylonische heerschappij te precair werd, vluchtte hij samen met Jeremia en anderen naar Egypte, waar hij later overleed.

Ondanks 2 Baruch zich afspeelt tijdens de nasleep van de Babylonische verwoesting van Jeruzalem in de 6e eeuw BC, werd het eigenlijk geschreven na de Romeinse verwoesting van Jeruzalem in het jaar 70 na Christus.

Dit in het Grieks geschreven,  apocriefe bijbelboek is echter niet door Baruch zelf geschreven. De werkelijke auteur van 2 Baruch is onbekend. De hoofdrolspeler van het boek is wel Baruch. Nauwelijks ontwikkeld als een figuur in de Bijbel, wordt Baruch hier getransformeerd en is hij zelf een profeet geworden, de opvolger van de bijbelse Jeremia, die de boodschap van Jeremia verder uitdraagt. Twee Baruch presenteert zichzelf als een vervolg op het boek Jeremia. Veel van de taal en theologie die duidelijk Jeremisch is, komt terug in 2 Baruch. Het werk is opgebouwd rond een lange dialoog tussen God en Baruch over de betekenis van de verwoesting van Jeruzalem. In de dialoog zijn een aantal subgenres ingebed: klaagzangen, openbare verklaringen, symbolische droomvisioenen en een brief aan de ballingen in de laatste tien hoofdstukken van het boek.

Diep getroffen door de verwoesting van Jeruzalem en de tempel, tracht de auteur bij het schrijven van het boek een apocalyptisch programma te ontwikkelen voor het judaïsme van na 70 na Christus, in brede zin. Centraal in dit programma staat de belofte van de aanstaande komst van een nieuw tijdperk. De schade die de Romeinen hebben toegebracht is zo monumental, dat genezing alleen tot stand kan komen door middel van goddelijke tussenkomst. God zal spoedig inbreken en een nieuwe realiteit tot stand brengen. Ondertussen roept de auteur de lezers op gehoorzaam te zijn aan de Thora, net zoals Mozes Israël had opgeroepen om de geboden lang voor Baruch te volgen, zodat Israël toegang krijgt tot de beloofde wereld. Twee Baruch combineert de Deuteronomische oproep om voor het leven te kiezen met de belofte van leven in de komende wereld.

Een pdf van Baruch 2 is hier te downloaden.

Nobody Knows My Name

Door: James Baldwin (1961)

Dit boek is een verzameling van 13 essays, waarvan de titel suggereert dat Baldwin gaat ingaan op ‘het rassenprobleem’. Dat wordt zeker meer dan aangestipt; het maakt deel uit van de lijm die het boek bij elkaar houdt. Maar de collectie is veel meer dan dat. Het algemeen thema gaat over ‘wat het betekent om mens te zijn’. En het ‘probleem’ van zwart zijn – hier over het algemeen – is minder het probleem van degenen die zwart zijn, dan degenen die dat niet zijn. ~ wat natuurlijk racisme is.

De essays zijn eind jaren ’50 geschreven. Ze zijn niet alleen ‘van historisch belang’. Ze blijven grotendeels spreken tot de wereld van de Amerikaan. Ze spreken tot een Amerika, dat na al die jaren, nog steeds zijn identiteit moet beheersen en zijn belofte moet nakomen.    

Deze verzameling verhelderende en diepgevoelige essays, verteld met Baldwins kenmerkende onwankelbare eerlijkheid, behandelt onderwerpen variërend van rassenverhoudingen in de Verenigde Staten tot de rol van de schrijver in de samenleving, en biedt persoonlijke verslagen van Richard Wright, Norman Mailer en andere schrijvers.

Dit is een nauwkeurige weergave van het Afrikaans-Amerikaanse bevrijdingsconflict. Deze verzamelde overpeinzingen hebben een superieure manier om ons inzicht te geven in de identiteitscrisis van Amerika. Ze dienen als een compleet instrument om de onderliggende problemen van Amerika’s oudste en meest onderdrukte demografische groep te onderzoeken.

James Baldwin is de identiteitsdiefstaladviseur van Black America. Een rode draad in zijn essays is de zoektocht naar persoonlijke integriteit. Zijn genialiteit ontwaakt in zijn uitleg. Nogmaals, ditzelfde onderwerp speelt zich af in de context van verschillende plaatsen. Baldwin was loyaal aan een doel dat in Amerika in de vergetelheid was geraakt, namelijk het verlossen van de spirituele gezondheid van de nakomelingen van Afrika. Terwijl we verdrinken in een zee van valse identiteiten, brengt hij op aangrijpende wijze de onophoudelijke problemen waarmee we worden geconfronteerd aan de oppervlakte.